“يك نكته اساسى ديگر در مورد #خط_امام و #راه_امام اين است كه امام بارها فرمود:
قضاوت درباره اشخاص بايد با #معيار_حال_كنونى اشخاص باشد.
#گذشته_اشخاص، مورد توجه نيست.
گذشته مال آن وقتى است كه #حال_فعلى معلوم نباشد. انسان به آن گذشته تمسك كند و بگويد: خوب، قبلا اينجورى بوده، حالا هم لابد همانجور است.
اگر #حال_فعلى_اشخاص_در_نقطه_مقابل_آن_گذشته_بود، آن گذشته ديگر كارايى ندارد.
اين همان قضاوتى بود كه_امام_اميرالمؤمنين(عليه‌السلام) با #جناب_طلحه و #جناب_زبير كرد.
شما بايد بدانيد #طلحه_و_زبير مردمان كوچكى نبودند.
#جناب_زبير سوابق درخشاني دارد كه نظير آن را كمتر كسى از #اصحاب_اميرالمؤمنين(عليه‌السلام) داشت…….. .
يكى از آن اشخاصى كه پاى منبر جناب ابى بكر بلند شد و از #حق_اميرالمؤمنين(عليه‌السلام) دفاع كرد، زبير است.
اين سابقه زبير است. مابين آن روز و روزى كه زبير روى #امير_المؤمنين(عليه‌السلام) شمشير كشيد، فاصله ۲۵ سال است…..
اما #اميرالمؤمنين(عليه‌السلام) با اينها چه كرد؟ #جنگيد
#. اميرالمؤمنين(عليه‌السلام) از مدينه لشكر كشيد، رفت طرف كوفه و بصره، براى جنگ با طلحه و زبير. #يعنى_آن_سوابق_محو_شد، #تمام_شد. امام ملاكش اين بود، معيارش اين بود.”