فاصله ما با دشمن خیلی کم بود و دشمن مقابل مواضعش رو مین گذاری کرده بود وماموریت ما این بود که معبری در میدان مین برای عبور رزمندگان باز کنیم.
برادر گوهری مسوول تیم ما این مأموریت را به من داد. همه منتظر بودن تا ما مسیر رو از مین پاک کنیم و هجوم رزمندگان به دشمن شروع بشه. من تجهزاتم رو برای حرکت محکم کردم. شهید دهقان کنارم روی زمین دراز کشیده بود. وقتی متوجه شد من ماموریت باز کردن معبر رو دارم خیلی حالش گرفته شد و با حالت التماس به من گفت : برادر میشه این کا رو من انجام دهم.. خیلی اصرار و التماس کرد تا من رو راضی کرد..
اون شب مسیر حمله به رزمندگان باز شد و این آخرین دیدار ما با شهید حمید رضا دهقان بود.
بامداد۱۳ اسفند سال ۶۵ بود که روح شهید دهقان به همراه شهید صیادی به آسمان ها پرکشید و سال ها جسم مبارکشان بر زمین شلمچه برجای ماند.