شرمنده شهدا نباشیم

روزهای اول سال ۶۵ بود
یکماهی بود که از شهادت شهید حاج عبدالله فرمانده تخریب لشگر۱۰ میگذشت.
بچه ها هنوز باورشون نشده بود که دیگه حاج عبدالله بین ما نیست.
یه روز شهردار چادر بودم و بایستی از صبح تا غروب ظرف ها رو میشستم وغذا را توزیع میکردم.
شام رو خوردیم و ظرف ها رو جمع کردم و رفتم سمت منبع آب که پشت حسینیه الوارثین بود و اون ها رو شستم و به سمت چادرمون که روبروی حسینیه بود حرکت کردم.
مقابل درب حسینیه که رسیدم صدای ناله ای شنیدم که میخکوبم کرد .
صدای ناله از داخل حسینیه بود .
از لای در نگاه کردم دیدم یکی زیر نور ضعیف داخل حسینیه روبروی عکس شهدا نشسته و زانوهاش رو بغل کرده و داره گریه میکنه. از صدای هق هق گریه اش فهمیدم شهید حاج سید محمد زینال حسینی است.
کنجکاو شدم که سر از کارش دربیارم. دویدم سمت چادر و ظرف ها رو گذاشتم و برگشتم به سمت حسینیه.
پشت درب حسینیه یه گوشه ای که کسی من رو نبینه نشستم و دزدکی نجوای فرمانده مون شهید سید محمد رو با شهدا گوش دادم.
فقط همین مقدار یادم مونده که با گریه به عکس شهید #حاج_عبدالله خیره شده بود و میگفت : حاج عبدالله عزیز من رو تنها گذاشتی دعا کن بتونم از عهده این مسوولیتی که به عهده من گذاشتن بر بیام و روز قیامت شرمنده شما نباشم.
#هیچی_از_شرمندگی_از_شهدا روز قیامت برای ما سخت ترنیست
آنشاءالله شرمنده شهدا نباشیم