پادگان دو کوهه بودیم که به ما ماموریت دادند تا به منطقه عمومی پیرانشهر در شمال غرب برویم و پیکر مطهر دو تن شهدای گردان تخریب لشکر سیدالشهداء(ع) که در عملیات کربلای ۲ بدرجه رفیع شهادت نائل آمده بودند و بدلایلی که همرزم و برادر عزیزمان حاج جعفر طهماسبی تشریح کردن امکان انتقال پیکر مطهرشان در حین عملیات مقدور نشده بود را پیدا و به پشت جبهه منتقل کنیم.
تیم ۴ نفره ای متشکل از ۲ نفر از برادران گردان تخریب و ۲ نفر از واحد اطلاعات عملیات به سرپرستی این حقیر تشکیل شد. فردای آنروز پیرانشهر بودیم و پس از استراحتی کوتاه به سوی ارتفاعاتی که در ۲۰ کیلومتری خاک عراق و خط مقدم ما با دشمن بود حرکت کردیم و ظهر رسیدیم بالای ارتفاع کدو. پس از هماهنگی با برادران ارتشی که در اونجا مستقر بودن، پس از اقامه نماز مغرب و عشا و با تاریک شدن هوا تیم وارد عمل شد. فرماندهی تیم بر عهده شهید عیسی کره ای گذاشته شد. تیم چهار نفره برای رسیدن به دره” کدو “همان کارزار و مقتل شهدای لشکر میباست از شیب بسیار تند و طولانی به پایین سر میخوردن که کار سخت و دشواری بود بخصوص موقع بالا اومدن از اون شیب تقریبا ۷۰ درجه زحمت و مشقت زیادی متحمل میشدن.
اون شب روی ارتفاع کدو تا نزدیک روشنایی صبح در سنگر منتظر تیم تفحص بودم .. اما بچه ها دست خالی برگشتند از دیدن دوستان با چهره های بسیار خسته و دستان خالیشان غمگین شدم. از اینکه علی رغم تلاش و جستجوی نقطه به نقطه در آن دره وسیع و پر فراز و نشیب شهدا را پیدا نکرده اند دلگیر و ناراحت بودند ولی دیدن عزم راسخ برادران در کشف ابدان مطهر شهیدان به بنده روحیه مضاعف میداد و امیدوار شدم که اشتیاق و توکل اعضای تیم نتیجه خواهد داد.
اون روز برگشتیم پیرانشهر استراحت کردیم تا عصر دوباره عازم ارتفاع کدو شدیم. بلافاصله بعد از خوندن نماز مغرب و عشاء و تاریکی هوا ، برادران با همان کیفیت شب قبل رفتند و تا صبح جای جای داخل شیارها و برجستگیهای موجود رو با وسواس و دقت جستجو کردن زیر هر بته و درختچه ای و کنار هر تخته سنگی که وجود داشت گشتند و حتی برای پیدا کردن ردی از شهدا پا به میدان مین گذاشتند ، و این بار هم با دست خالی و البته بسیار خسته تر از شب قبل برگشتند . این دفعه برخلاف دفعه قبل در چهره و سخنانشان کمی نا امیدی دیده میشد اما توکل بالایشان و امید به موفقیت تصمیم بر این شد تا یک شب دیگر منطقه را به دقت وارسی کرده و در صورت عدم موفقیت کار تعطیل شود.
شب سوم فرا رسید و برادران از شیب ارتفاع “کدو” سرازیر شدند و من شب سوم هم بی صبرانه منتظر آمدنشون در سنگر ماندم.
هنوز هوا کاملا روشن نشده بود که تعدادی از برادران ارتشی به سراغم آمدند مسولیت پدافند از خط با ارتش بود و برای اونها هم مهم شده بود که ببینند نتیجه آخرین تلاش تیم تفحص چه میشود. اما برادران این بار با دست پر آمدند. و پیکر مطهر هر دو شهید بر روی دستانشان بود و صورتهاشان از خوشحالی برق میزد. وقتی پیکر شهدا را به بالای ارتفاع کدو رساندند به سجده افتادند و دوست داشتن از معجزه پیدا شدن پیکر شهدا برای ما بگویند. و آن روز اینگونه روایت کردند ” شب آخر هم مثل شبهای قبل تمام دره را گشتیم ولی باز شهید ی نمایان نشد . قبل از بالا آمدن آفتاب و روشن شدن هوا باید به عقب برمیگشتیم . در مسیر برگشت دلشکسته ورنجور از کنار بوته ها ودرختان عبور میکردیم و نگاه هایمان به هرطرف خیره میشد تا شاید نشانه ای ما را به سمت خود بکشد. که یکدفعه شهید عیسی کره ای که مسوول گروه بود به حالت التماس گفت : برادران صدایی ما را به سوی خود میخواند شما هم میشنوید. اول دوستان توجهی نمیکنند و وقتی سماجت شهید کره ای را میبینند به سمتی که او اشاره میکرد میروند و منظره ای میبینند که به معجزه شبیه است.و ناباورانه با پیکر هر دو شهید مواجه شدند. هر دو شهید داخل دو برانکارد در کنار هم در زیر یک درخت قرار داشتند و حالا پس از گذشت ۵۰ روز از شهادت با تابش آفتاب جسمشان سبک شده بود آن دو شهید (شهیدحسن مقدم وسعیدصدیق)را روی یک برانکارد محکم بسته و بر روی دوش خود به بالای ارتفاع حمل کردند .
این بود حکایت دو شهیدی که خود را نمایان کردند وصدایی که شهید عیسی کره ای شنید که او را به سوی خود خواندند.
عیسی کره ای درست دو ماه بعد از تفحص این دو شهید در تاریخ ۴ دیماه ۶۵ در عملیات کربلای ۴ با ترکش خمپاره دشمن به معراج رفت.
راوی: حسین روشنی
