روزهای آخر آبانماه سال ۶۵ مصادف با ایام ولادت حضرت ختمی مرتبت و امام صادق علیهم السلام بود.
یکی دو ماه بود که عملیات نرفته بودیم و گردان نیروی جدید گرفته بود و مشغول آموزش بودند.
بخشی از بچه های تخریب در منطقه عملیات کربلای ۲ در پیرانشهر و یه تعداد هم مشغول مین گذاری در جزیره مجنون مقابل خط پدافندی لشگرسیسدالشهداء(ع) بودند.
چون مقدمات عملیات بعدی در حال انجام بود بخشی از بچه های تخریب هم کنار رودخانه دزدر حال تمرین غواصی و آموزش های آبی و خاکی بودند.
شب ولادت پیامبر و امام صادق علیهم السلام فرصتی شد تا اکثر نیروهای تخریب در حسینیه الوارثین جمع شوند
جشن با شکوهی به پا شد.
اونجا هم بحث این بود که بچه ها حین سرود خوندن دست بزنند یا نزنند.
من که در این برنامه میخوندم اصراری بر کف زدن نداشتم
و شهید زینال حسینی هم که فرمانده ما بود اعتراضی به کف زدن بچه ها نداشت.
در حین سرود خوندن بعضی ها دو انگشتی کف میزدند و زیر چشمی به هم نگاه میکردند تا اینکه شهید محمد مرادی جلسه رو دست گرفت. ابتدا یه آه کشید تا همه ی توجه ها رو به خودش جلب کنه و بعد دستهاش رو بالا آورد وشروع کرد به کف زدن و یه عده نوچه هاش هم همراهی کردند و جلسه رو از دست ما گرفت.
اون شب بچه ها خیلی شاد بودند.
شهید محمد مرادی در ۱۹ دیماه سال ۱۳۶۵و در عملیات کربلای ۵ به عنوان تخریبچی به گردان امام سجاد(ع) مامور شد و در نبرد نزدیک با دشمن بعثی در داخل ۵ ضلعی به شهادت رسید.
یاد همشون بخیر
راوی: جعفرطهماسبی
