دیدار یار

قبل از عملیات بدر با تعدادی از بچه های قرار گاه تازه تاسیس نوح اومدیم منطقه جفیر ، حوالی سه راهی هورالعظیم ،
فرمانده مون اقا سید علی هوایی بود و یک چادر برپا کردیم . کنارمون تعدادی چادر بود که میگفتن بچه های تهرانند ولی خیلی برامون مهم نبود ، چونکه طلیعه عملیات که بعدا اسمش بدر شد پیدا بود و همه فکر و ذکر ماهارو مشغول کرده بود.
یک نامه ای برای پدر و مادرم نوشته بودم که بفرستم ، رفتم چادر تعاون یا تبلیغات که نزدیکمون بود ، یک برادر خوش تیپی که بعد ها فهمیدم حاج علیرضا تقی پور بوده گفت نامه هارو فعلا نمیفرستیم ، داشتم برمیگشتم سمت چادر که پیام پوررازقی رو دیدم ، خیلی وقت بود ندیده بودمش و در اون بیابونی که پر از غربت بود و هیچ اشنایی نبود ، یه دل سیر بغلش کردم ، آستیناش رو بالازده بود و وضو گرفته و سر حال بود ، هرچی ازش پرسیدم راجع به عملیات و اینا با لهجه خاص خودش میگفت بلادل گفتن نگید
با هم راه افتادیم و منو اورد پیش حاج عبدالله ،
حاجی رو قبلا چند باری دیده بودم ، تازه فهمیدم این بچه های تهران که میگفتند ، بچه های تخریب تیپ سید الشهدان.
موقع خداحافظی ، حاجی عبدالله رو کرد به پیام و گفت ایشون رو هم ببرید عملیات.
پیام گفت برو اماده شو بریم.
سریع لباس پوشیدم و اماده شدم .
دو نفر دیگه هم اومدند و شدیم چهار نفر و سوار یک کامیون که اون موقع بهش میگفتند مایلر شدیم ، هر چهار نفر عقب کامیون بودیم ، یادم نیست که پیام معرفیشون کرد یا نه ولی بعد ها فهمیدم یکی از اون دو نفر حاج ابراهیم طهماسبی بود و یکی دیگه حاج محسن اسدی. رفتیم تا به مقصد رسیدیم .
قرار بود شب بخوابیم و فردا صبح مین و خرج گود و مهمات بار بزنیم و برگردیم ، من از همه جا بی خبر راحت گرفتم خوابیدم و دم دمای صبح با صحنه ای از خواب بیدار شدم. این سه بزرگوار یعنی  شهید پور رازقی و حاج ابراهیم و حاج محسن پتو کشیده بودند روی سرشون و مشغول نماز شب بودن.منم روم نشد پاشم و گرفتم خوابیدم و ساعتی بعد با صدای اذان شهید پیام پوررازقی از خواب بیدار شدم